Servas Peace Village of Antakya-Turkey

What’s Servas? Servas, founded in 1949, is a peace and friendship organisation and has more than 30.000 members around the World. The members host Servas people in their homes and learn about cultures and set up new friendships. They face the prejudies they might have and get first hand information from the people coming from different countries. The motivation of Bob Luitweiler when he founded this organisation after the 2. World is hidden in this belief. “If people stay in the homes of other people they will definately raise good intentions and feelings for each other. Then, in the long term countries will never want to fight with other countries”. It is obvious that Bob was not able to stop wars across the world with Servas organisation. However, millons of people have become friends on earth thanks to his peaceful Servas idea. Members of Servas throughout the world have had unimaginable shelters where they can share life with local people.  Servas Turkey organises Live with Us Share with Us Children Programme in Ekinci (3aydiy) Antakya, Turkey every July. A number of local and international Servas volunteers meet in this friendly village for  this programme every summer. They come together with kids (aged 7-14) in the garden, house yards and streets to teach whatever they know. The topics they teach are various but peace, languages, music, dances, nature, recycling, human rights, drama, toy making, drawing, etc. are the main interests. The volunteers staying with local family find the oppurtunity to experince the culture, family life, cuisine and habits whereas they can also introduce their own culture. This experience gives a big change to children, families and eventually all villagers. The programme we ran this year the 5th time developed peace, friendship, cultural awareness and attracted the attention of people upon art, music and environmental issues. Well, how do we implement this progamme then? This article will tell you in details.   My cousin, Selda, who missed her village and came here from Belgium, was suprised to see children running among trees in the gardens and asked what they were doing. Having a broad smile on my face, I said that they were collecting as many leaves as they could. Then they named the leaves in Arabic and Turkish and presented them as posters. She fell in love with the idea and joined the kids remembering her own childhood. At the end, the children picked up more than 40 different leaves including pomgranade, fig, tin müze, olive and blueberry. After a short time Selda became a teacher and helped kids and adults learn how to play Tiroz. The garden turned to be a big game area and we were the ambitious players.  Another volunteer, Davut, taught how to make a musical instrument out of a reed. He helped all kids one by one to try this insturment patiently. A big children  orchestra was created spontanously in a short time. I taught how to make a water pistol using bigger reeds. Kids picked up reeds from the gardens and easily learnt how to turn a reed into a toy using their small hands and bright eyes. Kids created more precious natural toys than the plastic ones. Besides they had great fun during the process. On the other hand, I had a big problem now. All children aimed their water pistols towards me and firde them. I got soaked like all of them even if I tried to fight against them. The land lady, Huriye Teyze, was hit by the kids when she suddenly got out of the house. She tried to escape while she was cursing everyone’s dad but at the same time she was hiding her smile. It was clear that she liked playing games despite her age; 65. I stared at her with admiration as she hosts a big floak of children every summer in her garden mostly covered with vegetables and fruit. Then I invited her to play with us. Her smile turned to be a big laughter and added in Arabic; Ah, ah ! Fili şiğil ktir (oh, I have many things to do.) She grabed her basket and disappeared in the garden. The children have found these old games much more fun than the ones they usually play on computer. They have all experienced that sweating, falling down, screaming and disturbing neighbours while playing on the streets is more fun than anything. We ran the Servas Live with Us Share with Programme activities 5th time during the cool hours of the day in the morning and evening with the kids gliding out of their homes and meeting at Bet El Feneriy Garden. We started the 10-days-programme with an excited mood despite the on going violance in Syria, the rage, unhappiness and hopeless feelings emerged after the the two killings in Antakya (one of them from the village) during the Gezi Protests. We had to create a positive environment to clear up the war and violance athmosphere. Children urgently needed to hear about peace, learn creative ideas and meet people from different cultures and experience the World citizenship. So, we could not give up.  It was urgent to provoke children’s curiosity with unusual information, truths, games and beauties of the World. Servas Children Programme have started with these ‘romantic’ feelings and have grown up considerably. The children have developed themselves and their dreams within this programme. They have learnt and experienced so many thing they would never have had the chance to learn during their long school life with the help of peaceful and friendly volunteers. They have realised the alternative lifestyles and learnt how to make dreams beyond borders. One of the participant children called Nisan, aged 13, asked me a question which made the issue clearer; Mehmet Abi, can I also go abroad with Servas when I learn the language and grow up? Can I become a volunteer to help other kids? Nisan got interested in English with the help of Marilyn, Canadian Servas volunteer who joined the programme the first year. After 5 years she learnt a good english and helped us as a translator at the programme this year. She was not the only one. Selen, a university student, also did amazing job in terms of guiding and helping the volunteers. The volunteers stayed with local families experienced the family life, songs, cuisine, behaviours and beliefs. They also had the chance to tell the same things about themselves. More importantly, they became aware of the truth that religions, languages, races and statues can not be reasons for discrimination but reasons for  enriching our lives. They became aware of themselves while they were talking about  themselves. Carla, coming from Portugal, was so interested in cultures that she regretted not knowing a better Turkish. However, she was still hopeful considering that this programme takes place every year. She promised to come again next year with better communication skills in Turkish. And the good news was that she might bring her friends to join us as volunteers the following years. She asked; are you ready for a big Portugeese community in the village? My answer was short; the doors are always open.     We made a cinema place with log seats near the grape, promagranade and fig trees and watched movies related to environment, peace, children rights, natural beauties and funny cartoons. Their reflections about what they watched just amazed us as adults. We were thrilled with the limitless world and curiosity of the kids. Volunteers taught children to write their names in these languages (Nasim in Persian, Christina in Russian, Hassan in Arabic) at the language workshops every day. And kids displayed their works on the walls near the others. By the way, it was a precious experience to listen about Persian culture, Omer Hayyam’s poems and folk songs from Nasim and her brother Mohammed. Also, the answers about the culture and politic situation of the country  they gave to local people must have destroyed lots of prejudies.   A group of kids I worked with to teach photography liked this job so much that they took my camera every day and made lots of photos. The topics they focused on were the workers, the pollution, the olds and the new born babies of the village. They also visited old people in their homes to listen their old lives. Kids were very good at seeing the differences with today. They used their Arabic when they interviewed the olds because most of the old people could not speak Turkish. Children also recorded every moments. This experience helped them understand their village better and raised their awareness. We came together with the photography group every day and talked about their works. Then, we made albums and shared them with the local people and the world on our facebook page.   Nur, who came to Antakya from Istanbul after 40 years to volunteer did the challenging wall painting activity called Servas Peace Village with the kids showing no tiredness and using her amazing teacher patience. Also, when she taught kids Sign Language and how to sing the song called Friendship in this language they could empathy with the handicapped people. Nur was so impressed with the kids saying; “I have never seen such curious and eager kids for learning more. Also, working with them is both easy and instructive. But I don’t mean their untidiness”. Erkan and Esra who are involved in similar programmes in Belgium came to the village to pay a visit but when they heard about our programme they wanted to join us. They were so enthusiastic to entertain kids with crazy games. Also, they learnt our local games by playing with everyone. We had the chance to seek more ways of cooperation and possible joint projects.  Ferdus, who stole the kids from us early in the mornings and got lost in the garden to practise poetry with the themes of peace, love and friendship. Selda (Laslus) who came from Samandağ (Sveydiye) practised drama with war and peace themes. At the end, kids created their own scenarios ve acted them on the stage for us. We were amazed with their talent which was a great source of motivation for us to do much more for the kids as volunteers. The children were creating the amblem of peace with their bodies in a lovely spot of the garden when we received the news of dead people in Syria and when Ali İsmail Korkmaz’s (killed during Gezi Protests in a street of Eskişehir) body was brought to the village. The war and violance increasing around children made them understand the value of peace much better.  The kids full of love took their job very seriously and were very prouded  while making the symbol of peace. The saddest thing was that we were dreaming of visiting the Syrian kids in their villages and doing joint activities with them at the very beginning of this programme 5 years ago. Actually, we haven’t given up this idea yet but postponed it for a while.   The children climbed up the olive trees and read books with great pleasure. They sometimes played games of Iran, Portugal and Russia with the volunteers. Children always liked the activity of sitting in a circle and dream of something. Then, they enjoyed travelling to different countries in their dreams (not suprisingly the ones where the volunteers come from). Kids also created their own houses and cities and draw them on papers. On the other side of the garden another local volunteer, Gül, played scrable and sang English songs with kids. When they were too hot they were refreshed with cold beverages that the neighbours offered. At the end of each day, they did the cleaning up and went home tired  but relieved. Every day showing no boredom. And finally, it was the show time. First, we cleaned up the area and carried the chairs from the holy tomb (ziyaret) activity hall. The kids wrote welcome and peace in many languages to meet the families. They also put the lights on which they made from used plastic bottles. The families took their seats with big excitements and the show started. More than one hundred people watched the photos and videos of activities we did during the 10 day programme. They also watched the videos of volunteers who came for the programme the previous years. The kids and local people were very happy to see the volunteers again and felt that they were not forgotton. Scetches in Arabic, pandomime, singing with sign language, poetry and music shows had a very positive effect on the families. They were all very proud of their children. Finally, we presented the appriciation certificates to the host families, volunteers and the other supporters. The following day, we walked to Cuma Teacher’s country house with the kids and their families fort he Final Breakfast. We made a big table with everybody’s food. Everyone shared the food and good feelings with each other. At the end, we found ourselves in the pool with our clothes on. We had the water fight again, sang lots of songs and danced in the pool. At noon, it was time to go back home. Kids tried to remember the names of the plants on the way. We also stopped by a mud brick house and talked about the life and culture in the old times. These were the lives of kids’ parents. We also visited the old water mill which was covered with trees near the river. Picking up figs from trees was the last activity of the programme. It was the end of the story this year again. Saying goodbye was not easy for the volunteers, kids and families as usual. Almost everybody shed tears and didn’t seem to be ready to seperate. Our regular volunteer Christina (4th time this year) was comforting herself saying; 364 days left for the next meeting. Yes, kids, families and Christina count the days every year. Now, the new volunteers have joined them and we are a bigger team now. The meeting every year is our most exicting event of our life. The creation process of new culture in the village is going forward one step each year. We have added new values and tastes this year. Our village has already made a great progress to become a World Peace Village. Mehmet ATEŞ Servas Türkey Peace Secretary-Programme Coordinator Ekinci (3aydiy) Antakya-Turkey

Servas Barış Köyü, Antakya-Türkiye

Servas nedir? Servas 1949 yılında kurulmuş dünya çapında 30 bin üyesi olan bir barış ve dostluk organizasyonu. Üyeler dünyanın her yerinde birbirlerinin evlerinde kalıp kültürel etkileşim içine giriyor ve dostluk duyguları geliştiriyorlar. Önyargıları varsa onlarla yüzleşip yerlerine birinci elden gerçek bilgiler koyuyorlar. Servas’ın fikir babası Bob Luitweiler 2. Dünya savaşından sonra şu inançtan hareketle bu çatıya ilk çivileri çakmış. “İnsanlar birbirlerinin evlerinde kalırlarsa aralarında içten bir yakınlaşma olacak. Böylece ülkeler birbirleri ile savaşmak istemeyecekler.” Bob, belki bu örgüt ile dünyada savaşları durduramadı ancak yeryüzünde milyonlarca dostluğun filizlenmesini, Servas üyelerinin hayal bile edemeyecekleri ülkelerde yerel insanlarla beraber yaşayabildikleri yuvalar edinmelerini sağladı.

Servas Türkiye Yönetimi her sene Antakya’nın Ekinci (3aydiy) köyünde Bizimle Yaşayın Bizimle

Paylaşın Çocuk Programı uyguluyor. Bu program için yurt içi ve yurt dışından gönüllü Servas üyeleri kasabaya geliyor ve bildiklerini bahçede, sokakta ya da evlerin avlularında çocuklarla paylaşıyorlar. Konular sınırsız olmakla beraber barış, dil, müzik, dans, doğa, geri dönüşüm, insan hakları, çevre, satranç, drama, oyuncak yapma, resim, şiir vb. başlıklar üzerinde fazlası ile odaklanılıyor.  Gelen gönüllüler ailelerin evlerinde kalarak yerel kültürü öğrenme ve kendi kültürlerini anlatma fırsatı yakalıyorlar. Bu

sayede çocuklar, aileler ve topyekûn köyümün ahalisi kısa zaman zarfında büyük değişimler yaşıyorlar. Bu yıl beşincisi düzenlenen program kasabada barış ve dünya kardeşlik duygularının gelişmesine, sanat ve kültür bilincinin artmasına, çevre konusunda duyarlılığın gelişmesine sebep oldu. Peki bu program nasıl uygulanıyor? Bu yılki deneyim size bu sorunun cevabını verecek.

Belçika’dan köyüne özlem gidermek için gelen kuzinim Selda bahçede ağaçların arasında koşuşturan çocukların ne yaptığını soruyor şaşkınca. Ben de heyecanla çocukların özgürlük alanı cennet bahçesinden topladıkları bitkilerin isimlerini Arapça ve Türkçe yazdıklarını ve posterler hazırlayıp onları duvarlara astıklarını söylüyorum. Fikir hoşuna gidiyor elbette ve o da çocuklara katılıp çocukluğuna geri dönüyor. Neticede, incir, nar, tin müze (Hatay hurması), zeytin, dut dâhil yaklaşık kırk ağaçtan yaprak topluyor her grup. Az sonra Selda da öğretmen oluyor ve kocası Zekai ile beraber çocuklara ve biz büyüklere çocuklukta kalan Tiroz oyununu öğretmeye başlıyor. Bahçe oyun alanına dönüyor bir anda ve hepimiz hırslı oyunculara.  Davut kamıştan müzik aleti , Zemmuha, yapmayı

öğretiyor. Her çocuğa tek tek denetiyor sabırla ve bir anda ortalık çocuk orkestrasına dönüyor. Ben de kamıştan su tabacası, Çırrayka, yapımını gösteriyorum haylaz çocuklara. Minik elleri ile topladıkları kocaman kamışları oyuncağa çevirmeyi öğrendiler. Plastik su tabancasından çok değerli ve eğlenceli bir su tabancasıydı bu yarattıkları

. Ancak bunu öğretmekle başıma belayı da açıyorum. Çünkü su savaşında bütün tabancalar bana doğrultuluyor ve çocuklar gibi ben de baştan aşağı ıslanıyor, sıçana dönüyorum. Ara sıra bahçenin sahibesi Huriye Teyze evden çıkarken sulara hedef oluyor, kaçışırken Yil3an ebükin diye babalarına sövüyor ama aynı anda bıyık altından gülümsüyor. Oyun

oynamayı seviyor nasılsa altmışlı yaşlarına rağmen. Ben de her sene bu kadar kalabalık çocuğu evinin avlusunda ve bol sebzeli bahçesine kabul eden böyle bir insana hayranlıkla bakıyor ve oyuna davet ediyorum. Gülümsemesi kahkahaya dönüyor ve  ah, ah! Fili Şiğil ktir (işim çok) diyerek çapası ve sepeti ile beraber ağaçların arasında kayboluyor. Günün sonunda çocuklar öğrendikleri, kaybolmaya yüz tutan, bu oyunları bilgisayar oyunlarından daha çok sevdiler. Sokak oyunları ile terlemek, düşmek, bağırıp çağırmak ve komşuları rahatsız etmenin zevki başka bir şey ne de olsa.

Bu sene beşincisini düzenlediğimiz Servas Bizimle Yaşayın Bizimle Paylaşın etkinliklerinden bir kaç tanesini sabahın ve akşamın serinliğinde salyangozlar gibi evlerden süzülüp Bet el Feneriy bahçesine gelen çocuklarla yaptık. On gün süren çocuk programına bu sene Suriye’de artan şiddet ve Antakya’ya yansıyan olumsuz etkisi, gezi direnişleri sürecinde Antakya’da iki gencin öldürülmesi (biri bizim köyden) neticesinde ortaya çıkan öfke, mutsuzluk ve umutsuzluğa rağmen heyecan ile başladık. Yine de bu olumsuz havayı dağıtacak, savaş ve şiddet duygularının yerini barışa bırakacak ortamı yaratmanın peşinde idik. Çocukların her şeye rağmen barışa, öğrenmeye, farklı kültürlerden insanlarla iletişime girip dünya vatandaşlığı fikri ile tanışmaları gerekiyordu. Yani anlayacağınız yılmamak

gerekiyordu. Ve en önemlisi çocukların meraklarını kamçılayacak bilgiler, gerçekler, oyunlar ve güzelliklerin bir şekilde çocukların dünyasına sunulması gerekiyordu. Servas Çocuk Programımız bu naif duygular etrafında doğdu ve büyüdü. Çocuklar da bu program ile serpildiler ve hayalleri de aynı şekilde filizlendi. Okul hayatları boyunca tanışamayacakları bilgilerle, tecrübelerle yurt içi ve dışından gelen evrensel ruhlu insanlarla bu program sayesinde tanıştılar. Alternatif kültürü fark edip sınırları aşan hayaller kurmayı öğrendiler. Nisan adında bir çocuğun bana sorduğu soru ne demek istediğimi anlatmama yetiyor. Mehmet abi, ben de büyüyünce ve yabancı dili tam öğrenince Servas ile başka ülkelere gidebilir miyim? Çocuklara yardım etmek için gönüllü olabilir miyim? Nisan, programın ilk senesinde Marilyn adında Kanadalı bir Servas gönüllüsü sayesinde İngilizceye merak sardı. Geçen beş sene içerisinde kendini o kadar çok geliştirdi ki bu seneki etkinliklerde çevirmenimiz olarak çalıştı. Bu arada ailelerin yanına yerleştirdiğimiz Türkiyeli ve başka ülkelerden gelen gönüllüler aile yaşamını, yemekleri, şarkıları, davranış biçimlerini ve inançları öğrenmek ve aynı şeyleri anlatmak fırsatını yakaladılar. Daha da önemlisi din, dil, ırk ve sosyal statünün insanlığı ayıracak

özellikler değil zenginleştirecek şeyler olduklarının bilincine vardılar. Kendilerini anlatırken kendileri hakkında yeni farkındalıklar keşfettiler. Portekiz’den gelen Carla kültürle o kadar ilgili idi ki daha iyi Türkçe bilmediği için oldukça üzüldü. Ama bunun gelecek senesi vardı nasılsa. Bir dahaki seneye daha iyi Türkçe ile gelmeye söz verdi. Arkadaşlarını da yanlarında getirirse büyük bir sürpriz olmayacak bizim için.

Akşamları asma, nar ve incir ağacının dibindeki duvara yansıttığımız çevre, dostluk, barış, çocuk hakları, doğal güzellik ve mizah yüklü filmleri çocuklar kütük koltuklara oturarak izlediler. İzledikleri ile ilgili fikirleri biz büyükleri büyüledi. Çocukların dünyaları ve sınırsız merak duyguları bizi de heyecanlandırdı.

Her gün yaptığımız dil atölyelerinde İran’dan gelen Nasim Farsça, Rusya’dan gelen Christina Rusça (Kiril alfabesi ile) ve köyün bilgi ağacı Hasan Arapça alfabe ile çocuklara isimlerini yazmayı öğrettiler. Ve elbette etkinlik alanına diğer eserlerin yanına asıldı bütün yazılar. Bu arada Nasim’den bizimkine benzeyen İran kültürünü, Ömer Hayyam’ın şiirlerini ve halk şarkılarını dinlemek muhteşem bir deneyimdi. Aynı zamanda kültürü ve ülke yönetimi ile ilgili köy insanlarının sorunlarını ayrıntılı yanıtlaması muhtemelen birçok ön yargının yıkılmasına sağladı. Servas’ın asıl hedefi de bu değil mi zaten.

Fotoğraf dersi verdiğim çocuklar, her gün makinemi alıp dönüşümlü olarak fotoğraflar çektiler. İşledikleri konular çalışanlar, çevre kirliliği, köyün ihtiyarları ve bebekleri, köyde yetişen ürünler idi. Projenin parçası olarak avlularda oturan ihtiyarlarla oturup eski yaşamı dinlediler. Bugün ile karşılaştırmalar yaptılar. Bunun için Arapça dilini kullandılar çünkü ihtiyarlar Türkçe bilmiyordu. Her anı da videoya kaydettiler. Bu tecrübeler çocukların köylerini tanımalarını ve birçok şeyi fark etmelerini sağladı. Her çekimden sonra değerlendirme yapıp albümler oluşturduk. Akşam olunca da facebook sayfamızda köyümüz ve dünya ile paylaştık.

İstanbul’dan kırk yıl sonra Antakya’ya bu programda gönüllü çalışmaya gelen Nur Öğretmen'in çocuklara

sabırla ve heyecanla sokak duvarına kocaman Servas Barış Köyü çalışması yaptırması, çok değerli bir etkinlikti. Nur’un işaret dilini öğretmesi ve Arkadaş şarkısını bu dil ile söyletmesi çocuklara konuşma engelli insanlarla empati kurma fırsatı verdi. Nur, çocuklardan o kadar çok etkilenmişti ki bir ara bana şöyle demişti; “Ben böyle meraklı ve istekli çocuklar görmedim. Bir de onlarla çalışmak hem kadar kolay hem de öğretici.  Tabi dağınıklıklarını hesaba katmaz isek”.

Belçika’da benzer çalışmalar yapan Erkan ve Esra kardeşler ziyaret amacı ile geldikleri köyde bu etkinliklerden haberdar oldular ve onlar da aramıza katıldılar.  Çocuklara çılgın oyunlar oynatıp yörenin oyunlarını oynama ve öğrenme şansı yakaladılar. Ayrılmadan önce onlarla ortak projelere katılma ihtimallerini de konuştuk bol bol. Hayallerin sınırı yok nasılsa.

Her sabah irili ufaklı çocukların bir kısmını çaktırmadan çalıp bahçenin derinliklerindeki bir ağacın altında şiir çalışması yapan Ferdus barış, sevgi ve sınırsız dünya fikirlerini çocuklara ulaştırmayı

başardı. Samandağ (Sveydiye) dan gelen arkadaşı Selda (Laslus) da savaş ve barış temalı yaratıcı drama çalışmaları yaptırdı. Sonunda çocuklar kendi yarattıkları senaryoları sahneye koydular ve her zamanki gibi herkesi şaşırttılar. Onlar için daha çok şey yapma isteğimizi tazelediler.   

Suriye’den ölüm haberlerinin geldiği ve Eskişehir’de öldürülen köylümüz Ali İsmail Korkmaz’ın (Gezi protestoları sürecinde) köye getirildiği gün çocuklar, bahçeler arasındaki sevimli  alanda  Barış amblemini kendi bedenlerini kullanarak çizdiler. Etraflarında gelişen savaş ve şiddet barışın değerini

daha iyi anlamalarını sağlamıştı. Sevgi dolu bu veletler yüzlerinde ciddiyet ve gururla amblemin içinde görevlerini çok güzel  şekilde yerine getirdiler. İşin garibi bu programa ilk başladığımızda Suriyeli çocuklarla kendi köylerinde birkaç günlük ortak etkinlikler yapmanın hayallerini de kurmuştuk. Ancak malum şiddet bizi engelledi. Yine de bir gün gerçekleştirme ümidimizi halen içimizde taşıyoruz.   

Çocuklar kimi zaman zeytin bahçelerinde ağaçlara tırmanıp kitaplar okudu. Kimi zaman İran, Portekiz ya da Rus oyunları oynadılar. Bazen yere oturarak ve çember yaparak hayaller kurdular. Sevdikleri ülkelere seyahat ettiler (çoğunlukla gönüllülerin ülkelerine her nedense). Evler ve şehirler kurdular. Aynı anda bir tarafta da Gül’ün grubu Scrable oynadı ya da İngilizce şarkılar söyledi. Çok sıcakladıkları anlarda

komşuların getirdiği soğuk gazozlar ile serinlediler. Sonunda da hep beraber çevre temizliği yapıp evlerinin yolunu tuttular. Her gün hiç sıkılmadan…

Ve ürünlerin sergileneceği gece geldi çattı. Önce çocuklarla beraber her tarafı temizledik. Sandalyeleri yakın bir türbeden taşıdık. Çocuklar gelecek konuklar için birçok dilde Hoş geldiniz ve Barış kelimeleri yazdılar. Plastik şişelerden yaptıkları ışıklı çiçekleri duvarlara astılar. Aileler heyecanla yerlerini aldı ve Show başladı. Yaklaşık yüz kişi yapılan tüm etkinlikleri gösteren videoları ve fotoğrafları izlediler. Geçen senelerde gelen bazı gönüllülerin video mesajlarını

dinleyip özlem giderdiler. Arapça skeçler, pantomim, işaret dili ile şarkı söyleme, şiir ve müzik dinletileri ailelerin koltuklarını iyice kabarttı. Programa destek olan gönüllülere, konuk kabul eden ailelere ve zaman zaman ihtiyaçları karşılayan duyarlı insanlara teşekkür belgelerini verdik.

Ertesi sabah kapanış kahvaltısı için Cuma Öğretmen'in kır evinde çocuklar ve aileler ile beraberdik. Ortak sofra kuruldu. Yemekler ve duygular paylaşıldı. Sonunda bahçenin sulama havuzuna hep beraber elbiselerimizle daldık. Su savaşını da burada yaptık, türküleri de burada söyleyip halaylar çektik. Dönüş yolunda zeytin tarlasındaki toprak evleri inceledik ve eski zamanlarda burada yaşanan hayatları konuştuk. O hayatları çocukların anne babaları yaşamıştı. Civarda bulunan yapraklar ve hayvanların isimlerini hatırlamaya çalıştık. Derenin dibinde ağaçlarla kaplanmış olan eski su değirmenini ziyaret ettik ve çalışma sistemini konuştuk. Arada ağaçlarından incirleri koparıp yemeği de ihmal etmedik.  

Bu seneki hikayenin sonuna gelmiştik yine. Gönüllülerle ailelerin ve çocukların ayrılığı her sene olduğu gibi bol göz yaşlıydı. Christina kendini rahatlatmak için şunları söylüyordu; yeniden buluşmamıza 364 gün kaldı. Evet, Christina ve çocuklar bir sonraki buluşmanın günlerini sayıyorlar her sene. Bu buluşmalar hayatlarının en heyecan verici olayı da ondan. Gönüllü ekibine yeni isimler eklendi ve daha da büyüdük. Bu topraklarda yeni bir kültür oluşumu devam ediyor. Her sene üstüne yeni değerler ekleyerek. Ve köyümüz Dünya Barış Köyü olma yolunda hızla ilerliyor.

Mehmet ATEŞ

Servas Türkiye Barış Sekreteri-Program Koordinatörü

Ekinci (3aydiy) Antakya-Turkey